Mała sprzedawczyni „Słońca”

Przez długie lata tylko chłopcy zajmowali się sprzedawaniem gazet na ulicach Dakaru, więc gdy dziesięcioletnia Sili też zaczyna sprzedawać gazety, żaden nie chce tego zaakceptować. To zajęcie dla nich. Jednak Sili od razu odnosi sukces: pierwszego dnia udaje się jej sprzedać wszystkie gazety i na dodatek dostaje spory napiwek. Chłopaki nie chcą wierzyć, że uczciwie zarobiła te pieniądze. Interesuje się nią policja, ale wkrótce zostawia ją w spokoju. Część zarobionych pieniędzy Sili wydaje na parasol dla swojej ociemniałej część oddaje trędowatym. Przez kilka następnych dni Sili jest prześladowana przez pozostałych gazeciarzy, którzy są zazdrośni o jej sukces. W końcu jednak zaprzyjaźnia się z jednym z nich. Sili odkryje ból, marzenia, a w końcu przyjaźń.

Mała sprzedawczyni „Słońca” to druga część trylogii, którą Djibril Diop Mambéty zamierzał nakręcić jako celebrację „małych ludzi” w uścisku oszalałej globalnej ekonomii. Film został nakręcony na minimalnym budżecie w ostatnim roku długiej i wyniszczającej choroby reżysera; w chwili jego śmierci, 23 lipca 1998 roku, wciąż znajdował się na stołach montażowych. Został ukończony i umieszczony w dystrybucji filmów afrykańskich przez grupę jego długoletnich współpracowników, w tym brata reżysera Wasisa Diopa i producentkę Silvię Voser. Mimo to Mała sprzedawczyni jest filmem tętniącym życiem, dającym widzom wiele miłości, okazującym sympatię niewidomym, paraplegikom i ogólnie niepełnosprawnym. Pojawiają się w nim aktorzy wyniszczeni nadużywaniem alkoholu, a nawet skorumpowani policjanci przedstawieni w sympatycznym świetle. W ostatnim twórczym geście swojego życia Djibril Diop Mambéty podkreśla dominujące tezy senegalskiej kinematografii lat 90. i eksploruje dwa ze swoich ulubionych tematów: los dzieci ulicy w mieście i wartość wszelkiego rodzaju doświadczeń muzycznych.